بررسی رابطه بین فرزند خوانده و سرپرست در فقه امامیه

پژوهش حاضر قصد دارد با بررسی بررسی رابطه بین فرزند خوانده و سرپرست در فقه امیامیه به این سوال اصلی، رابطه بین فرزند خوانده و سرپرست در فقه امیامیه چیست؟ پاسخ دهد. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی است. یافته ها نشان داد، فرزند خواندگی به معنای واقعی آن و آنچه در جوامع غربی معمول و مرسوم است که فرزند خوانده واجد تمام امتیازات فرزند واقعی از جمله ارث و محرمیت باشد در اسلام و بالتبع فقه امامیه مورد پذیرش واقع نگردیده است . بر همین اساس در کتب فقهی و آراء و نظرات فقهاء امامیه نیز کم تر به این موضوع و حقوق و تکالیف ناشی از آن پرداخته شده است لذا در کلام فقهاء امامیه مشهود است که آثار رابطه ابوینی بر رابطه فرزندخواندگی ترتیب داده نشده و از طریق قیاس نیز که در فقه امامیه امری نهی شده است از نظر فقها فرزندخواندگی برخورداری از کانون گرم خانواده و چشیدن طعم پدر و مادری برای والدین اکتسابی است؛ این اتفاق برای کودک و پدر و مادر خوانده موهبتی بس بزرگ است. از آنجا که جامعه همواره دستخوش تغییر و تحول معانی و مفاهیم بوده، فرزندخواندگی نیز در گذر زمان دستخوش تغییر و تحول گردیده است، چنان چه در گذشته فرزندخواندگی یک ابزار برای جبران نقصان و خلاءهای خانوادگی و اجتماعی بوده و در هر زمان بر اساس نیازهای جامعه ( اقتصادی، نظامی و ...) دیدگاه خاصی نسبت به این مسئله حاکم بوده است. هر چند در فقه امامیه فرزندخواندگی منسوخ اعلام شده، اما این نسخ بدان مفهوم نیست که اسلام پذیرفتن شخص را به فرزندی قبول ندارد بلکه با وجود تمام آیات، احادیث و روایات موجود که به مسئله کودک یتیم و بی سرپرست و رسیدگی به وضع آنان سفارش کرده است. برخی از احکام و آثار فرزندخواندگی همچون نفقه ، اموال، ارث بری فرزند خوانده و ناپدری و نامادری و تربیت آنان به بحث گذاشته شده است .