تحلیل سبک شناسی دیوان صیدی تهرانی

در این نوشتار سعی شده است تا چهره و یک شاعر بیار گمنام معاصر صائب تبریزی، یعنی می رسیدعلی صیدیتهرانی (قرن یازدهم ه.ق) معرفی گردد. سبک وی همان سبک هندی با اصفهانی است. صیدی مانند دیگر شاعراناین سبک در قصیده توفیق چندانی نیافته است. وی غزل سراست. مضمون های غنایی غزل های صیدی گاه بااندیشه های اخلاقی و اجتماعی آمیخته شده تا جائیکه برخی از غزل ها کاملا دارای معانی حکمی است. تذکرهنویسان اندکی به شرح زندگی صیدی پرداخته اند، اما اینان که چند خطی درباره اش آورده اند وی را ستوده اند.صیدی شاعر منوسط سبک هندی است و همه ی ویژگی های این سبک را در اشعار وی به وفور نمی توان دید. اواز آرایه های ادبی بیشتر استعاره و تشیه را مدنظر داشته است. تشبیهات بلیغ و حسی به حسی در دیوان وی ازپسامد بالایی برخوردار است، اما تمثیل (و اسلوب معادله) آنچنان که از یک شاعر سبک هندی مورد انتظار استباید بسیار بالایی ندارد. در یک نگاه کلی می توان صیدی را یکی از شاعران درجه دوم یک هندی به شمار آورد