سمبلیسم اجتماعی در اشعار حسین منزوی

در دهه ی ۴۰ شمسی در ایران، جریان شعری سمبلیسم اجتماعی به تاثیر از مکتب سمبلیسم اروپا شکل گرفت. این جریانبر دو قاعدهی سمبل گرایی و جامعه گرایی استوار بود. حسین منزوی یکی از غزل سرایان موفق معاصر است که در اشعار اواین دو قاعده را مشاهده می کنیم و میتوان او را پیرو و اعتلاگر تفکر سمبلیسم اجتماعی دانست. او در اشعار خود برای بیانمفاهیم اجتماعی و دغدغه های انسانی اش از زبانی سمبلیک بهره برده و از هیچ نمادی از جمله کهنه و قریب یا بدیع و بعیددریغ نکرده است. در این تحقیق با رویکردی کتابخانه ای- توصیفی، تحلیلی به دنبال آنیم تا به این پرسش ها پاسخ دهیم که(( سمبلیسم اجتماعی در اشعار منزوی چگونه نمودسمبلیسم می یابد؟ و نگاه سمبلیستی و اجتماعی منزوی به چه مفاهیمیاست؟)) منزوی شاید در پرداختن به مفاهیمی چون وطن از سمبل های کهن باغ و خانه بهره برده باشد اما، برای بیانمفاهیمی چون یاس وامید، و ظلم و خفقان در سمبل پردازی خلاقیت و نوآوری دارد، و در نهایت برای بیان مفهومی چونآزادی که پرتکرار ترین مفهوم در غزل های سمبلیک اوست، نه تنها دست به نمادسازی و ابداع میزند بلکه نمادهای کهن راهم در بیان این هدف والای اجتماعی، با معنایی تازه و گاه متضاد به سمبلی نو تبدیل می نماید