کاربرد تذییل در دستور زبان عربی

تذییل در زبان عربی، کاربردهای ویژه و خصوصیات مختص به خود را دار است. مانع اصلییادگیری، عدم توانایی دانش آموزان و عدم توانایی در درک و تعمیم مفاهیم و خلط مبحث بامباحث دیگر می باشد. تذییل در دستور زبان عربی از جمله مباحتی است که مورد عنایتنویسنده های فروان در فراوردهای ذهنی شان است، ولی بیشتر ودقیق تر پیرامون این موضوع مقالاتتحقیقی را پیدانکردم بدین ملحوظ پیرامون نگارش این مقاله تصمیم گرفتم؛ که این نوشته در پیتسهیل در امر آموزش تذییل و راه های تشخیص آن است.در دستور زبان عربی مخصوصا در بخش بلاغت زبان عربی کار برد خاص دارد، که هم به عنوانحاشیه نویسی، ضمیمه کردن، تعلیقیه، و پانوشت را گویند، تذییل در لغت به معنای «دامن دارکردن» و «مطلبی را در پایین صفحه کتاب نوشتن» است. در اصطلاح فن بلاغت؛ تذییل در جمله؛یعنی آوردن جمله ای مستقل به دنبال جمله اول که با آن، هم معنا است تا تاکیدی برای منطوق ومفهوم جمله اول باشد. اگر جمله ای در پی جملات دیگر بیاید و با آنها هم معنا باشد، آن را تذییل می گویند. این امر برای تاکید منطوق (چیزی که لفظ آن در عبارت، ذکر شده است). یا مفهوم جملات پیشین می آید.