تحلیل مولفه های ذهن گرایی در رمان بوف کور

نویسندگان درام های مدرن برای رهایی از ناهنجارهای تمدن جدید به دنیای درون و ذهن که بسگسترده تر از دنیای بیرون است روی می آورند و به جای نمایش جدال های بیرونی و اجتماعی افرادانعکاس دنیای درون و محتوایات ذهنی شخصیت ها را مورد توجه قرار می دهند. واضح است که باگسترش روانشناسی و دریافت عمق و پیچیدگی روان انسانها، ورود به دنیای ذهنیات با همانتکنیک های سابق درام نویسی امکان پذیر نبوده است بنابراین نویسندگان مدرن برای کشف وآشکارسازی ضمیر پنهان شخصیت ها به ابداع شیوه های جدید در درام نویسی روی می آورند. اینمقاله به روش کتابخانه ای نوشته شده است و با توجه به یافته های جدید درباب ماهیت ذهن وتکنیک های موجود برای انعکاس این یافته ها، یکی از مهم ترین آثار مدرن ذهن گرای فارسی،یعنی رمان بوف کور صادق هدایت، را مورد بررسی قرار میدهد. مطابق این پژوهش شخصیت،موقعیت، پیرنگ، ذهن و مفهوم به عنوان مولفه های اصلی درام، در رمان بوف کور مورد تحلیلقرار گرفته اند و بر طبق تحلیل این مولفه ها ساختار داستان رمان بوف کور در بستر ذهن گرایی قرارگرفته و تمام مولفه های داستان دارای رویکرد ذهنی هستند. برای دستیابی به این مهم نویسنده ازانواع تک نیک های انعکاس ذهن که با به کارگرفتن آن ها خواننده مستقیما با عملکردهای ذهنی شخصیت مواجه می شود استفاده می کند تا منطق ذهن گرای رمان را به بهترین وجه به نمایش بگذارد. این امر البته پیچیدگی رمان را نیز در پی دارد پیچیدگی ای که باوجود تصور بسیاری ازخوانندگان تعمد نویسنده نیست، بلکه در نتیجه نزدیک سازی ساختار رمان به ساختار ذهن بهدست آمده است که با درک درست این ساختار می توان بر دشواری های موجود در این رمانفائق آمد.