بررسی چگونگی سیر جنبش ادبی زنان از عصر مشروطه به بعد

بحث و جدل در مورد زنان و و رود آن ها به میادین مختلف در میان همه ی اقوال بوده است. ضعف هایی که برای زنان در حوزه های دیگر بر شمرده اند در شعر هم برای آن ها قائل شده اند. چنین دیدگاه هایی که شاید در همه جوامع آن روز وجود داشت، احتمالا برگرفته از نظام مردسالاری ادوار گذشته بوده است. از طرفی شاید بتوان گفت از آن جا که تاریخ ادبیات ما در گذشته، تاریخی مردانه بود و به دلایلی متعددی، با نام و نشان زنان شاعر تا قبل از دوران مشروطه، زیاد مواجه نیستیم. اما در دوران معاصر، تغییری کلی در همه ی ابعاد به خصوص در احوال زنان ایجاد شد که شعر و شاعری هم با این تغییر و تحولات چه در محتوا و مضمون اشعار و چه در طرز بیان آن متحول گردید. تحولات سیاسی اجتماعی که در سال های ۱۳۰۰ و پس از آن در ایران رخ داد و منجر به مشروطیت و آزادی گردید، باعث شد که دید زنان هم باز شده و آن ها با دیدی وسیع تر به دنیای پیرامون خود بنگرند و در جاهایی که لازم بود به دفاع از خود پرداخته و به جایگاه اجتماعی خودشان دست یابند که در میان این زنان، شاعران زن نقش مهم و اساسی تری را ایفا کرده اند و شاید بتوان گفت همین دلیل یکی از مهمترین دلایلی بود که باعث ازدیاد نام شاعران زن در سال های اخیر در تذکره ها به نسبت زنان شاعر در ادوار گذشته بوده است. در این مقاله با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی به بررسی سیر جنبش ادبی زنان از عصر مشروطه به بعد پرداختیم. نتایج به دست آمده نشان می دهد در شعر شاعران معاصر دل نگرانی زن مقوله ای جدا ناشدنی است. زن در این انتظار تصویر زیبایی از خود به نمایش می گذارد. فداکاری و صبر زن در شعر امروز جایگاه ویژه ای دارد و بدین سان سیمای زن در ادبیات منظوم معاصر، نسبت به ادبیات منظوم گذشته به طور قابل محسوسی تغییر یافته است.