تشبیهات بدیع در غزلیات فارسی غالب دهلوی

غالب دهلوی آخرین شاعر بزرگ قرن سیزدهم هجری و سبک هندی است. درونمایه اصلی غزلیات غالب، عشق و توصیفحسن و زیبایی های معشوق است. فلسفه و عرفان در غزل غالب به هم می آمیزند. این شاعر در ابداع مضامین نو و خلق ترکیباتجدید، توانا ست. غزل غالب آمیخته به آرایه های ادبی مختلف ا ست. او برای بیان مضامین نو و به تصویر کشیدن خیال باریک ورقیق خود، بیش از همه، از آرایه تشبیه بهره برده است. تشبیه، برجسته ترین آرایه در غزلیات فارسی غالب دهلوی است. در غزلیاتفارسی غالب، به تشبیهات زیبایی برمی خوریم که بدیع، ابتکاری و نادر هستند. غالب به کمک تشبیه، تصویرهای شاعرانه زیباییخلق می کند که پیش از این در ادب فارسی کم سابقه بوده است. در این نوشتار، تعدادی از تشبیهات بدیع و نادر به کار رفته درغزلیات فارسی غالب دهلوی استخراج و رمزگردانی شده است. یادآور می شود که تشبیهات نادر و ابداعی غالب، به مراتب بیش ازاین تعداد است؛ اما برای نمونه، حدود پنجاه مورد را برگزیده و تشریح نموده ایم.