اثربخشی گروه درمانی فعال سازی رفتاری بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس

مقدمه: مالتیپل اسکلروزیس، زندگی خانوادگی و اجتماعی بیماران را تحت تاثیرقرار میدهد و می تواند پیامدهای اجتماعی، روانی و فیزیکی برای آنها ایجاد کند وبر خودکارآمدی و کیفیت زندگی آنها تاثیر بگذارد. پژوهش حاضر با هدف بررسیاثربخشی گروه درمانی فعالسازی رفتاری بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مالتیپلاسکلروزیس انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون –پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران زن و مردمبتلا به اماس مراجعه کننده به انجمن اماس شهر مشهد در شش ماه اول سال۱۴۰۰ بودند. از بین آنها ۳۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند، انتخاب و به صورتتصادفی در دو گروه آزمایش ( ۱۵ نفر) و گروه گواه ) ۱۵ نفر(، گمارده شدند. افرادگروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای (هفته ای دوبار) به صورت گروهیبرنامه درمانی فعالسازی رفتاری را دریافت کردند؛ گروه کنترل به مدت دوماه درلیست انتظار قرار گرفت. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های خودکارآمدیعمومی (شرر و مادوکس، ۱۹۸۲ ) و کیفیت زندگی (ویر و شربور، ۱۹۹۲ )، استفادهشد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره، تحلیلشد. یافته ها: یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون،بین میانگین نمرات پس آزمون افراد گروه های آزمایش و کنترل در متغیر و مولفههای کیفیت زندگی (شامل، عملکرد جسمی، عملکرد اجتماعی، ایفای نقشهیجانی، سلامت روانی، سرزندگی و سلامت عمومی)، تفاوت معناداری وجود داشت؛اما در مولفه های ایفای نقش جسمی و درد بدنی، تفاوت معناداری مشاهده نشد .نتیجه گیری: درمجموع، با توجه به نتایج این پژوهش می توان گفت که گروهدرمانی فعال سازی رفتاری می تواند بر ارتقاء کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مالتیپلاسکلروزیس، اثربخش باشد .