شناسایی و بررسی تاثیر ایمپلنت های مغزی پیش بینی کننده کنترل هورمون در انسان

پیچیدگی مغز انسان چالش های قابل توجه و تقریبا غیر قابل حلی را برای توسعه داروهای عصبی ایجاد می کند. پلتفرم های پیشرفته آزمایشگاهی به طور فزاینده ای محققان را قادر می سازند تا با تقلید از ویژگی های کلیدی ترکیب و عملکرد مغز بر این چالش ها غلبه کنند؛ بسیاری از این پلتفرم ها «مغز روی تراشه» نامیده می شوند؛ اصطلاحی که در ابتدا برای اشاره به سیستم های مبتنی بر میکروسیال ها حاوی بافت های مهندسی شده مینیاتوری استفاده می شد، اما از آن زمان برای توصیف طیف گسترده ای از مراکز in vitro گسترش یافته است. رویکردهای مدل سازی سیستم عصبی (CNS) مبحثی است که این چشم انداز به دنبال اصلاح تعریف Brain-on-a-Chip برای نسل بعدی پلتفرم های آزمایشگاهی است و معیارهایی را که تعیین می کند تا کدام سیستم ها باید واجد شرایط باشند را شناسایی کند؛ این معیارها منعکس کننده میزانی است که یک پلتفرم معین بر چالش های منحصر به فرد مدل سازی CNS آزمایشگاهی (مانند خلاصه کردن ریزمحیط مغز؛ گنجاندن زیر واحدهای حیاتی مانند سد خونی-مغزی) غلبه می کند و در نتیجه، ارزش افزوده معنی داری را نسبت به آن ارائه می دهد. سیستم های کشت سلولی معمولی مورد بررسی این مقاله، بیشتر ملاحظات عملی را برای توسعه و پیاده سازی پلتفرم های Brain-on-a-Chip توضیح می دهد و با چشم اندازی برای این که این فناوری ها ممکن است در آینده ای نه چندان دور به کجا حرکت کنند، به پایان می رسد.