تبیین نقش سازماندهی فضایی در همگرایی راهبردهای معماری پایدار و اصول پدافند غیرعامل

بر اساس تاثیرات مخرب ناشی از انقلاب صنعتی و پیشرفت های تکنولوژی در دهه های اخیر، حفظ سرمایه ها و منابع طبیعی و همچنین کاهش پیامدهای نامطلوب صنعتی شدن در تمام ابعاد آن در سراسر جهان مورد توجه ویژه قرار گرفته و جامعه بشری را به سمت مفهوم مهم ”پایداری ” سوق داده است . اما مفهوم پایداری در معماری ، تنها در سه حوزه پایداری زیست محیطی ، اجتماعی و اقتصادی خلاصه نمی شود. از آنجا که بشر از ابتدای خلقت تا کنون در میان تهدیدها زندگی و رشد کرده حفظ این پایداری در شرایط بحران نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد که برای این منظور، توجه به مفهوم پدافند غیرعامل مد نظر است . در واقع با توجه به اینکه خلق فضای معماری باید در جهت پاسخگویی مناسب عملکردی و ایجاد کیفیت های مطلوب فضایی در شرایط زمانی و مکانی مختلف باشد لذا می تواند به عنوان یک واسطه به تقویت قدرت دفاعی کمک کند . با این توضیح ، مهم ترین دغدغه پژوهش حاضر، دستیابی به الگویی مبتنی بر سازماندهی فضایی در فرآیند طراحی معماری است که با هدف تقویت وجوه اشتراک و تعدیل وجوه افتراق راهبردهای پایداری در شرایط امن و بحران به منظور بهینه سازی طرح با قابلیت اطمینان قابل قبولی پیگیری شود. لازم به ذکر می باشد که این تحقیق از منظر هدف از نوع کاربردی و از منظر روش به صورت توصیفی - تحلیلی و به عبارتی یک تحلیل محتوای کیفی می باشد که از طریق مطالعات اسنادی و جمع آوری داده های کیفی مستند از ادبیات پژوهش به استنتاج مولفه های شکل دهنده متغیرهای اصلی مسئله با روش کدگذاری تماتیک صورت گرفته و متعاقبا تجزیه و تحلیل دادهها از مجرای استدلال منطقی به انجام رسیده است . بر مبنای نتایج حاصل باید اذعان داشت که برخی عوامل تامین کننده پایداری در شرایط امن و بحران، یکدیگر را تقویت کرده و برخی عوامل ، در صدد تضعیف یکدیگر هستند. لذا با توجه به نوع کاربری ساختمانها باید به نحو مقتضی ، تصمیم گیری نمود و راهکارهایی در سازماندهی فضایی اتخاذ کرد که به تقویت عوامل همسو و تعدیل تقابل عوامل ناهمسو منجر گردد.