عدالت فضایی در برنامه ریزی فضاهای باز عمومی (نمونه موردی : کلان شهر اصفهان)

عدالت فضایی به بررسی میزان برخورداری محلات از شاخص های مختلف اقتصادی - اجتماعی و زیربنایی و همچنین به بررسی وضعیت محلات از نظر شیوه توزیع خدمات می پردازد. فضاهای باز عمومی ((POS درمیان انواع مختلف کاربری زمین ، به عنوان یکی از مهمترین دارایی ها برای یک شهر در نظر گرفته شده است که بر رفاه اجتماعی ، جسم و روح افراد تاثیر گذار است . پژوهش های موجود به بررسی توزیع نابرابر فضاهای باز عمومی در زمینه های مختلف اجتماعی پرداخته است که نتوانسته به صورت منصفانه به کاربران بالقوه خدمات رسانی کند. کلان شهر اصفهان همانند دیگر شهرهای بزرگ ایران بستر بی عدالتی فضایی گردیده است به گونه ای که نابرابری در توزیع خدمات عمومی در مناطق پانزدهگانه این کلان شهر قابل مشاهده است . این مقاله با هدف ارائه چارچوبی برای ارزیابی عملکرد عدالت فضایی در فضاهای باز عمومی مناطق پانزده گانه شهر اصفهان ارائه شده است . این مقاله با مرور نظریات مهم در حوزه عدالت فضایی و نقد بینش هایی که در برنامه ریزی فضاهای باز عمومی به کار رفته است و همچنین با تجزیه و تحلیل نظرات ساکنین و متخصصان که با استفاده از پرسشنامه و مصاحبه بدست آمده به بررسی عدالت فضایی فضاهای باز عمومی از دو جنبه : عدالت فیزیکی و عدالت اجتماعی به منظور یافتن متغیرهای عدالت فضایی فضاهای باز عمومی کلان شهر اصفهان می پردازد. این پژوهش به صورت تحلیلی -اکتشافی از نوع پیمایشی -کتابخانه ای صورت گرفته است . در این راستا پس از تعیین عامل اصلی بی عدالتی فضایی در فضاهای باز عمومی کلانشهر اصفهان با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP)، راهبردها و پیشنهاداتی جهت حل و فصل این عامل ارائه گردید.