ارزیابی میزان فرسایش پذیری خاک به روش پسیاک در بخش های میانی حوزه آبریز کارون

رسوب حاصل از فرسایش خاک و نوع لیتولوژی سازندهای زمین شناسی حوزه های آبریز در واقع منبع اصلی تامین و تغذیه رسوبی رودخانه ها، مخازن سد و حوضه های تجمیع رسوبی است . بطور طبیعی ،معمولا تعادلی بین سدها و حوضه های تجمیع رسوبی است از طریق زیر حوزه ها و خصوصیات هندسی و ریخت شناسی رودخانه ها برقرار می باشد. چنانچه به دلایل طبیعی و یا دخالت های انسانی ، تغذیه رسوبی رودخانه و مخازن، دستخوش تغییر شود، رودخانه و مخزن نسبت به این تغییر، واکنش نشان داده و متناسب با افزایش یا کاهش رسوب ورودی به مخزن ، شکل ، ریختار و پلان و پروفیل آن دچار تغییر خواهد شد.از این رو در مطالعات پایه پروژه های عمرانی ، ساماندهی رودخانه و مطالعات سد سازی وآبخیزداری بخصوص برآورد میزان احجام رسوبی ورودی به مخازن سدها ،آگاهی از میزان رسوب ناشی از فرسایش پذیری و رسوب زایی حوزه های آبریز بالادست و جوانب پروژه ها و ارزیابی مقدار بار رسوبی ایجاد شده به منظور اخذ تدابیر مهندسی و راهکارهای مربوطه حائز اهمیت خواهد بود. جهت تعیین میزان رسوب ناشی از فرسایش ، یکی از راهکارهای مناسب استفاده از مدل یا روش پسیاک است که در این مدل ۹ عامل موثر در فرسایش مد نظر قرار داده شده است که هر کدام از این عوامل ۹ گانه ، بسته به شدت و ضعف خود امتیازی را به خود اختصاص می دهد و در نهایت با در نظر گرفتن این امتیازها، میزان رسوب دهی در حوزه مد نظر مشخص خواهد شد که در این مقاله به آن پرداخته شده است . در این پژوهش به بررسی میزان فرسایش پذیری و ایجاد و تجمع رسوب ناشی از نوع لیتولوژی سازندهای زمین شناسی و جنس خاک به روش پسیاک اصلاح شده در طول مسیر و بخش های میانی حوزه آبریز کارون، پرداخته شده است .