نقش استقامت ذهنی در پیش بینی رشد پس از سانحه و واکنش به سوگ در خانواده متوفیان ناشی از کووید- ۱۹

این پژوهش به منظور ارزیابی نقش استقامت ذهنی در پیش بینی رشد پس از سانحه و واکنش به سوگ در خانواده متوفیان ناشی از کووید- ۱۹ صورت گرفت. روش پژوهش توصیفی و از نوع مطالعات همبستگی بود. متغیرهای ملاک شامل رشد پس از سانحه و واکنش به سوگ و متغیر پیش بین شامل استقامت ذهنی بود. جامعه آماری را کلیه اعضای خانواده متوفیان ناشی از کووید- ۱۹ شهر تهران در سال ۱۴۰۱ تشکیل دادند که از بین آنان با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس تعداد ۲۸۹ نفر انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش عبارت بودند از پرسشنامه استقامت ذهنی (MTQ-۴۸)، پرسشنامه رشد پس از سانحه ندسچی و کالهون و پرسشنامه تجربه سوگ (GEQ). به منظور تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از تحلیل رگرسیون خطی چندگانه با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۶ بهره برده شد. یافته-های پژوهش نشانگر آن بود که متغیر استقامت ذهنی توان پیش بینی رشد پس از سانحه و واکنش به سوگ را در خانواده متوفیان ناشی از کووید- ۱۹ داشته است و به میزان ۶/۲۸ درصد از واریانس رشد پس از سانحه و ۳/۱۹ درصد از واریانس واکنش به سوگ را در خانواده متوفیان ناشی از کووید- ۱۹ تبیین کرده است. یافته ها نشان داد که متغیر استقامت ذهنی به صورت مثبت و معنادار در سطح معناداری ۰۱/۰ با ضریب بتا ۵۴/۰ ، رشد پس از سانحه را پیش بینی کرده است. همچنین، متغیر استقامت ذهنی به صورت منفی و معنادار در سطح معناداری ۰۱/۰ با ضریب بتا ۴۳/۰- ، واکنش به سوگ را پیش بینی کرده است.