صیانت از حریم خصوصی در پرتو آموزه های دینی

حقوق شهروندی از طبیعیترین حقوق انسانی است که از ابتدای زندگی بشر با وی عجین بوده است. حریم خصوصی یکی از مصادیق برجسته حقوق شهروندی است که به عنوان محدودهای امن از زندگی افراد محسوب گشته که مصونیت از پایش و سرکشی و تعرض را میطلبد و همواره از سوی ادیان الهی و اندیشمندان بشری مورد توجه بوده است. ضرورت پرداختن به این موضوع در عصر حاضر از یک طرف به جهت گسترش تکنولوژی و فناوری های نوین ارتباطی در نظارت و کنترل افراد و از طرف دیگر به دلیل افول ارزشهای اخلاقی در جوامع بشری بیش از پیش مشهود است. مسئله اصلی این مقاله بررسی نقش آموزه های دینی در صیانت از حریم خصوصی است. هدف از این پژوهش تبیین هر چه بیشتر این موضوع در بین جوانان بویژه جامعه دانشگاهی و نیز استفاده بهینه از پتانسیلهای دینی در وضع قوانین کارآمد از سوی قانونگذار در راستای حمایت از حقوق شهروندی و تامین امنیت افراد جامعه میباشد. یافته های تحقیق به روش تحلیلی توصیفی حاکی از آن است که آموزه های دینی از ظرفیت عینی و عملی مستحکمی در صیانت از حریم خصوصی برخوردارند که در آن علاوه بر توصیه های اخلاقی می توان به یک سری از قواعد کلی نظیر: لاضرر، حفظ نظام، عدم ولایت و احترام که بر حرمت نقض حریم خصوصی دلالت داشته و به تبع آن، تحریم و تجریم اقداماتی همچون: تجسس، افشاءسر و اشاعه فحشا، ورود بدون اذن به منزل دیگران، استراق سمع و بصر استناد نمود.