بررسی اراده ورثه در قواعد حاکم بر ارث در رویه قضایی

یکی از مهم ترین نهاد های حقوقی بشر ارث است که مقررات آن سرشت مایملک انسان را بعد از فوت وی مشخص می کند .هر چند که کیفیت و نحوه ی تدوین قواعد و مقررات مربوط به ارث در هر جامعه ای مطابق با اصول و مبانی است که در آنجا حکم فرماست ؛ منظور از قرارداد ارث بری در این پژوهش قراردادی است که وارثان (وارث) احتمالی یک شخص با هم یا با ارث گذار احتمالی خود درباره ی نحوه ومیزان تسهیم ترکه منعقد می نمایندلزوما دربازه ی زمانی پیش ازفوت ارث گذارودرطول حیات وی .وضعیت این گونه قراردادها دراندیشه وانتظام حقوقی ایران مغفول و راکد مانده وعلت عمده ی آن، نهادینه شدن حکم انگاری دو نهاد ارث و وصیت دراذهان حقوقدانان است .مساله ی اصلی این پژوهش این است که آیا پیش ازفوت ارث گذار احتمالی اراده ی اشخاص(وارث ومورث) حق و اجازه ی دخالت در حقوق ارث بری و ارث دهی(وصیت) را دارد؟