کنوانسیون ۲۰۰۷ لاهه و مقایسه آن با قوانین نفقه در حقوق ایران

نفقه یعنی تامین هزینه زندگی زن که باید توسط شوهر پس از عقد ازدواج پرداخت گردد. بدین معنا نفقه عبارت است از همه نیازهایمتعارف و متناسب با وضعیت زن از قبیل مسکن، البسه، غذا، اثاث منزل و هزینه های درمانی و بهداشتی و خادم در صورت عادت یااحتیاج به واسطه نقصان یا مرض». بر همین اساس طبق ماده ۱۱۰۷ قانون مدنی ایران، عبارتست از: همه نیازهای متعارف و متناسببا وضعیت زن از قبیل مسکن، البسه، غذا، اثاث منزل و هزینه های درمانی و بهداشتی و خادم در صورت عادت یا احتیاج به واسطهنقصان یا مرض. ملائت و توانایی اقتصادی مرد یا وضعیت خانواده پدری زن، ملاکی برای تعیین میزان نفقه نیست. نفقه در قانونایران دارای تعاریف، قوانین و احکام خاص خود می باشد. از سوی دیگر نفقه با وجود آنکه یک رابطه مالی است، چون از ارتباط سببییا نسبی و به طور کلی پیوند خویشاوندی حاصل میشود، در مقام توصیف، جزء احوال شخصیه قرار می گیرد و از عامل ارتباط ایندسته تبعیت می کند. کنوانسیون لاهه ۲۰۰۷ نیز درباره قانون حاکم بر نفقه تلاش های ویژه ای داشته است که در مقاله حاضر بهبررسی آن و نیز قوانین حاکم بر نفقه در حقوق ایران پرداخته شده است.