تعاملات عاشق و معشوق در غزلیات مولوی بر اساس روش تحلیل گفتمان انتقادی (CDA)

روابط عاشق و معشوق در غزلیات مولوی از جمله مهمترین مقوله هایی است که به دلیل ماهیتش از ابعاد گوناگون مورد توجه قرار گرفته است . از جمله ابعاد برجسته ی غزلیات مولوی بعد زیبایی شناختی و ادبی آن است که توسط اهل ادب به نیکی به آن پرداخته شده است و رسالاتی در این مورد نگاشته شده است . آن چه در قالب محدود این مقاله به رشته ی تحریر در می آید متاثر از بررسی و تفسیر کلامی متن و تحلیل اجتماعی تعاملات عاشق و معشوق درغزلیات مولوی است ، چرا که به نظر می رسد تحلیل و تفسیر کلامی این متن و بررسی تعاملات عاشق و معشوق کمتر از دیگر ابعادمورد توجه قرار گرفته است . در این تحلیل سعی می کنیم که به برخی عوامل ، انگیزه ها ، نگرش ها و روابط پنهان در پشت این اشعار و تعاملات عاشق و معشوق صرفا با توجه به عناصر زبانی و معنایی از خلال کلمات ، عبارات و جملات پی ببریم . تحلیل انتقادی - اجتماعی این غزلیات بیانگر محبوبیت و اقتدار معشوق به ویژه شمس تبریزی به عنوان یک معشوق ، عارف و انسان کامل و عشق بالغ مولوی به عنوان عاشقی وارسته و واقعی می باشد . همچنین تعاملات مولانا با معشوق بر اساس نظریه ی اجتماعی اریک فروم بیشتر از نوع نثار کردن است تا دریافت کردن و این مبین این مطلب است که از آن جایی که مولانا مرید و عاشق شمس تبریزی محسوب می شده است ، تعاملات او با شمس مبین روحیه ی نثار کردن اوست و درصدد است از این طریق به جلب رضایت معشوق و در نهایت اتحاد و وصال با او دست یابد .