تحلیل تکنیک های داستانی در رمان اهل غرق منیرو روانی پور

منیرو روانی پور یکی از نویسندگان فمینیست مطرح ایرانی است که در زمره مکتب داستان نویسان جنوب جای میگیرد و همینطور شاخص ترین نویسنده مطرح جنوب پس از انقلاب به شمار می آید. روانی پور در آثارش سعی داشته است آن جامعه آرمانی را که در ذهن خود دارد بگنجاند و حرفهایش را در قالب شخصیت های داستانی به گوش خوانندگان برساند. او همچنین با نگرشی انتقادی در آثارش کوشیده تا تبعیض جنسیتی ناشی از آداب و رسوم موجود در جامعه اش را نشان داده و نسبت به آن قوانین تنفر خود را ابراز کند. پژوهش حاضر سعی دارد تا تکنیک های داستانی را در رمان اهل غرق منیرو روانی پور تحلیل و بررسی کند. روانی پور از تکنیکهای داستان نویسی بسیاری در آثار خود بهره برده است که عبارتند از: تکنیک های زبانی، الگوهای تکرارشونده، گریز از اقتدار مولف، بینامتنیت، سیلان روایت، روایت هذیان گونه، تکثر راوی، راوی نامعلوم، حضور راوی در داستان، چرخش در زاویه دید، تک گویی، جریان سیال ذهن، تمثیل گرایی و نماد، تردیدانگیزی، موتیف های تکرارشونده، دریافت گری، ذهن گرایی، استفاده از رمز، همزمانی عینیت و ذهنیت، آرایش شکل بیرونی و روایت ناتمام.