دعا و نیایش در دیوان سلمان ساوجی )بر اساس مثنوی های جمشید و خورشید و فراق نامه(

دعا و نیایش یکی از ارکان عبادت در تمامی ادیان الهی است و تقریبا در همه ادیان به انجام آن سفارش شده است. درادبیات فارسی، شاعران بهویژه، شاعران سبک عراقی که سلمان ساوجی از شاعران برجسته این دوران به شمار میرود، بهدعا و نیایش و مناجات با خدا علاقه ای ویژه دارند. این شاعر در لابه لای اشعار خود، مناجاتهای نغز و زیبا و دلنشینیگنجانیده است. این نیایشها و دعاها گاه از زبان خود شاعر و گاه از زبان شخصیت های داستان نقل شده اند؛ در این دعاهاو نیایشها، سوز و گداز و صمیمیتی وجود دارد که به آنها زیبایی و عمق خاصی بخشیده است. وی در مناجاتها ونیایشهای خود به مواردی از قبیل ستایش عظمت و بزرگی خداوند، عجز او نسبت به شناخت خدا، عشق به خداوند راذکر کرده است. در برخی از دعاها، او خواسته های خود را که بیش تر آنها اخروی است، ذکر کرده؛ همچینن، در برخی ازدعاها و نیایش ها، برای سعادت اخروی خود دعا کرده است. او به مانند اغلب شاعران سبک عراقی، در سیر و سلوک عارفانهگام نهاده و هیچگاه از جاده شریعت و حقیقت نلغزیده و همواره جانب اعتدال را برگزیده است. این مقاله درصدد است کهبه بررسی دعا و نیایش در مثنویهای این شاعر بزرگ سبک عراقی بپردازد.