بررسی چگونگی بهره گیری مشعشعیان از آموزه های شیعی و نوع روابط شان با دولت تیموری

مشعشعیان در قرن هشتم هجری در شرایطی که حکومت تیموریان، قدرت و سیطره خود در مناطق مختلف را از دست داده بود، ظهور یافتند. سید محمد بن فلاح، با تکیه و بهرهگیری از "آموزه مهدویت" و طرح برخی از موضوعات غالیه، توانست بخش قابلتوجهی از عشایر و قبایل منطقه را با خود همراه کند. منطقه خوزستان در پی سیاستهای غیرصحیح و فئودالی امرای تیموری، مستعد پذیرش جنبشی بر علیه نابرابری و مبتنی بر آموزههای دینی و شیعی بود. هدف از این پژوهش، بررسی چگونگی بهره گیری مشعشعیان از آموزه های شیعی و مهدوی در جلب آراء و افکار مردم و چگونگی نوع روابط شان با حکومت تیموریان است. سوال اصلی آن است که مشعشعیان، چگونه و با چه ایده ای توانستند مردم را با خود همراه کنند و روابطشان با دولت تیموری، چگونه بوده است؟ بنظر می رسد که تیموریان در قرن هشتم و پس از مرگ تیمورلنگ، قدرت کافی برای تسلط بر تمام مناطق ایران را نداشتند و این موضوع یک فرصت استثنایی را برای محمد بن فلاح به وجود آورد تا با ابراز عقاید شیعی و مردم پسند، دولت خود را در منطقهای بنا نهد که مردم آنجا کینهای عمیق از رفتار متکبرانه و بهدوراز انصاف والیان تیموری در دل و ذهن داشتند. مشعشعیان با شکست دادن ابوالخیرجذری در حویزه، برای همیشه تیموریان را از خوزستان دور کردند.