واکاوی فقهی و حقوقی اثر عدم بکارت زوجه در عقد نکاح

می توان گفت در سنن دیرینه ی بسیاری از خانواده های ایرانیان و به خصوص در دین اسلام، وجود بکارت زوجه، صفتی نیکوشمرده می شده و برای آن اهمیت بسیار قائل بودند و این یک مسئله چالش برانگیزی میان فقهاء و حقوقدانان است که نیاز به فحص و تحقیق دارد. در این مقاله با استفاده از منابع کتابخانه ای وبا روش توصیفی وتحلییلی به زوایای مغفول صفت بکارت زوجه در عقد نکاح از جهت فقهی و حقوقی پرداخته شده است و همچنین به دنبال پاسخگویی به این سوال است ؛که می توان صفت بکارت را هر چند در متن عقد به آن تصریحی نشده است ،از جمله شروط ضمن عقد دانست و در صورت فقدان آن؛ برای زوجه وجوب ابراز فقدان صفت بکارت و برای زوج حق خیار فسخ دانست و چگونه میتوان با وجود اختلاف آراء به وضعیت مطلوب نزدیک شد. هرچند نباید درباره ی این مسئله بیش از حد حساس باشیم اما از آن جهت که در این میان احتمال وجود ظلم و تضییع حقی می رود باید حساسیت مناسب نشان داد و به نتایج مهمی رسید که عبارتند از: ۱ -شروط ضمنی در جایگاه و همانند شروط تصریح در متن عقد هستند ۲ .-ضمانت اجرای فقدان صفت بکارت زوجه،اثبات حق خیار فسخ نکاح برای زوج است. ۳ -اصل اولیه در صورت فقدان این چنین صفتی برای زوجه در عقد نکاح ،به علت قطعی بودن حرمت تدلیس ابراز و عدم سکوت زوجه است. ۴ - لازم است که دانسته شود؛ادله تغییرات حکم موضوعات شرعی به علت شرایط خاص زمانی و مکانی و ترتب مصالح فردی و اجتماعی بر عدم ابراز و سکوت ، حاکم بر اصل اولیه می باشند؛لذا زوجه تکلیفی در بیان فقدان صفت مذکوره ندارد و فقط باید زوج را از مقدار ارش برئ الذمه نماید.