سواحل مکران، دارایی ژئوپلیتیکی ایران: واکاوی نقش بندر چابهار در پیشبرد ایران به سمت جایگاه «قدرت بندری منطقه ای»
محل انتشار: چهارمین همایش ملی توسعه سواحل مکران (با محوریت حکمرانی و تاکید بر دیپلماسی و اقتصاد دریامحور)
سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 204
فایل این مقاله در 27 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
MAKRANC04_054
تاریخ نمایه سازی: 24 اردیبهشت 1402
چکیده مقاله:
ژئوپلیتیک بنادر، در همتنیدگی سه گانه اقتصاد، سرزمین و جغرافیا را در خطوط ارتباطی دریایی شکل می دهند. کدهای ژئوپلیتیکی بندری، رابطه مندی کدهای سرزمینی را در سیاست های اقتصادی و اقتصاد سیاسی جهانی برقرار می کند. قدرت بندری، قدرتی است که هم بازیگر اصلی در دریاها، به ویژه حمل ونقل دریایی است و هم به خشکی اوراسیا که پیشتر نفوذناپذیر تلقی می شد، به واسطه بنادر دسترسی و نفوذ دارد. بندر چابهار ایران، به دلیل موقعیت اقیانوسی، هات اسپات ژئوپلیتیکی قدرت های نوظهور، از جمله چین و هند برای رسیدن به دژ اوراسیا محسوب می شود. قدرت های بندری نوظهور، هر کدام سعی دارند با هژمونی بر این بندر، توازن قدرت در سطح منطقه ای و جهانی را به سود خود دگرگون سازند. هدف مقاله حاضر بررسی نقش ژئوپلیتیکی بندر چابهار در ارتقا ایران به جایگاه قدرت بندری منطقه ای بر مبنای نظریه ژئوپلیتیکی قدرت بندری است. روش جمع آوری داده ها در پژوهش حاضر، اسنادی و کتابخانه ای است. نتایج پژوهش نشان می دهد که اهمیت بندر چابهار در کنار بندر گوادر پاکستان، استراتژی های ژئوپلیتیکی قدرت های نوظهور را برای هژمونی بر بنادر خطوط ساحلی اقیانوس هند شکل داده است. ایران، باید بندر چابهار را به عنوان یک کد ژئوپلیتیکی مرکزی در کانون سیاست های خارجی خود قرار دهد تا بتواند به قدرت بندری منطقه ای تبدیل شود
کلیدواژه ها:
نویسندگان
حسن نورعلی
دانشجوی دکتری جغرافیای سیاسی، دانشگاه تهران
سحرالسادات موسوی نسب
کارشناسی ارشد جغرافیای سیاسی، دانشگاه تهران