بررسی مولفه های معماری زمینه گرا در فضاهای فرهنگی شهر نوشهر جهت دستیابی به ارتقای تعاملات اجتماعی

زمینه گرایی دیدگاهی است که در آن به ویژگی های خاص یک مکان و به کارگیری آنها در طراحی معاصر. توجه دارد.هر بنایی که ساخته می شود خود به عنوان بخشی از زمینه مطرح می گردد و به عنوان بخشی از زمینه برای بنای بعد ازخود زمینه سازی میکند. این پژوهش تاثیر معماری زمینه گرا را در طراحی فضای فرهنگی جهت دستیابی به ارتقایتعاملات اجتماعی مورد تحلیل و بررسی قرار داده و با طراحی مجموعه فرهنگی ضمن توجه به سرشت بشر در تمایل بهبرقراری ارتباط، می توان گفت نیاز به تعاملات فرهنگی و اجتماعی احساس می شود.در این راستا ایجاد اینگونه فضاهایهماهنگ با فرهنگ و تعاملات شکل گرفته و جوامع باعث بالارفتن کیفیت روابط انسانی و احیای یک نگرش عمیق بهکل زمینه معماری و تغییراتی که در محیط می دهد خواهد شد. طبق تعاریف مذکور جنبه نوآورانه در این پژوهش اینمی باشد که برای نخستین بار طراحی مرکزی جهت فعالیت های فرهنگی را از دیدگاه معماری زمینه گرا با رویکرددستیابی به ارتقای تعاملات اجتماعی در شهر نوشهر مورد بررسی قرار می دهد.سوایق پژوهشی نشان می دهد کهپژوهشگران دیگر طراحی مرکز فرهنگی را از منظر سازگاری با محیط مصنوع و ساختار مورد بررسی قرار داده اند و ازدیدگاه اقتصادی و سیاسی بررسی نشده است.بر این اساس روش تحقیق به کار گرفته به صورت توصیفی- تحلیلی میباشد و گردآوری اطلاعات از نوع کتابخانه ای و میدانی انجام گرفته است.در واقع هدف از انجام این پژوهش این است تازمینه گرایی کالبدی در معماری مازندران و تاثیر آن بر ایجاد تعاملات اجتماعی مورد تحلیل و بررسی قرار دهد. نتایج بهدست آمده از این پژوهش حاکی از آن است که طراحی فرهنگستان شهر نوشهر با الگوی معماری زمینه گرا، به شکلمستقیم بر شکل گیری تعاملات اجتماعی تاثیر می گذارد.