بررسی زمینه گرایی کالبدی در معماری شهر نوشهر و تاثیر آن بر ایجاد تعاملات اجتماعی

زمینه گرایی در معماری بر آن است تا اندیشه هاء دیدگاه ها و اشکال بافت و زمینه در طراحی کالبدی محیط در نظرگرفته شوند. آنجه جدید ساخته می شود نمی بایست تافته ای جدا بافته از متن باشد. هر بنایی که ساخته می شود خودبه عنوان بخشی از بستر مطرح می گردد و به عنوان بخشی از زمینه برای بنای بعد از خود زمینه سازی می کند. اهمیتانجام چنین پژوهش هایی با راهکارهای مناسب این است که زمینه گرایی کالبدی در معماری بناهای نوشهر و تاثیر آنبر ایجاد تعاملات اجتماعی می تواند به حفظ هویت معماری و ایجاد ارتباط بصری سازگار میان انسان ها و بناها کمککند و همچنین سبب آگاهی بیشتر نسبت به زمینه و درک موضوع تداوم بصری می شود. در همین راستا گمان می رودکه معماری موجود در شمال کشور پراساس زمینه گرایی کالبدی به ایجاد ارتباط میان افراد و همچنین خلق روابط بینفردی مطلوب کمک کند. همچنین سوابق پژوهشی نشان می دهد که پژوهشگران دیگر معماری نوشهر را از منظرسا زگاری با محیط مصنوع و ساختار مورد بررسی قرار داده اند و از دیدگاه اقتصادی و سیاسی بررسی نشده است.از این روجنبه نوآوری پژوهش این است که برای نخستین بار معماری برونگرا نوشهر را از دیدگاه زمینه گرایی کالبدی با رویکرددستیابی به ایجاد تعاملات اجتماعی مورد بررسی قرار می دهد. بر این اساس روش تحقیق به کار گرفته به صورتتوصیفی - تحلیلی می باشد و گردآوری اطلاعات از نوع کتابخانه ای و میدانی انجام گرفته است. هدف از انجام اینپژوهش این است تا زمینه گرایی کالبدی در معماری نوشهر و تاثیر آن بر ایجاد تعاملات اجتماعی مورد تحلیل و بررسیقرار دهد. نتایج به دست آمده از این پژوهش حاکی از آن است که زمینه گرایی کالبدی در معماری نوشهر به صورتمستقیم بر شکل گیری تعاملات اجتماعی تاثیر می گذارد.