سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 56
نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_GSMA-3-3_003
تاریخ نمایه سازی: 6 خرداد 1402
چکیده مقاله:
آمایش سرزمین، تنظیم رابطه بین انسان، سرزمین و فعالیت به منظور بهرهبرداری درخور و پایدار از جمیع امکانات است. با توجه به فقدان برنامه جامع آمایش سرزمین در ایران و به ویژه در زاگرس، نابودی داراییهای طبیعی و زیستگاههای منطقه و وضعیت معیشتی نامناسب، پرداختن به این امر ضروری میباشد. در این تحقیق از روش ارزیابی فضایی در ترکیب با روشهای تصمیمگیری استفاده شده است. بدین منظور ۳۱ معیار در دو بخش اکولوژیک و اقتصادی-اجتماعی به منظور سنجش و ارزیابی توان منطقه زاگرس استفاده شده است. ابتدا با استفاده از ۲۰ معیار، توان اکولوژیکی مورد ارزیابی قرار گرفته و شاخص آن به دست آمده و سپس با استفاده از ۱۱ معیار شاخص توسعه اقتصادی-اجتماعی محاسبه شده و از ترکیب این دو شاخص، شاخص نهایی توسعه استخراج شده است. بر اساس نتایج نهایی ارزیابی و معیارهای مورد استفاده در این فرایند، حدود ۵۹ درصد کل منطقه دارای محدودیت است. ۷۲/۲ درصد از منطقه دارای توان بسیار مناسب برای توسعه صنعتی بوده و حدود ۵۵/۵ درصد نیز دارای توان مناسب است. بدین معنی که در مجموع حدود ۵/۸ درصد از مساحت منطقه موردمطالعه دارای توان مناسب و بسیار مناسب برای توسعه است. شاخص توسعه اقتصادی-اجتماعی بر اساس ۱۱ معیار اقتصادی و اجتماعی تعریف شده است که برای هر استان به صورت جداگانه محاسبه و سپس در ترکیب با شاخص توان اکولوژیک مورد ارزیابی نهایی قرار گرفتهاند. نتایج این شاخص نشان میدهد که استان کرمانشاه بیشترین توان (۵۲/۰) و استان کردستان کمترین توان (۲۰/۰) را دارا می باشند.
کلیدواژه ها: