تطبیق حقوق ایران با اسناد بین الملل در ارتباط با اصل آزادی اندیشه

حق آزادی بیان و اندیشه در تمام اعلامیه های حقوق بشر و همچنین قوانین اساسی بسیاری از کشور ها مورد حمایت قرار گرفته است، از دیدگاه های مختلف قابل بحث است. برای مثال، از نظر فلسفی و روانی می توان گفت که انسان آزاد آفریده شده و نیاز روانی به بیان افکار و ا ندیشه های خود دارد، یا از نظر اجتماعی آزادی بیان سبب برخورد و تعاطی افکار می شود. همانطور که تمامی اعلامیه های حقوق بشر عنوان کرده اند که آزادی بیان بسان سایر آزادی های فردی، حق طبیعی انسان است، انسان «بما هو انسان یعنی به صرف ا نسان بودن از این حق بهره مند است، اگرچه تصمین این حق وظیفه ی قانون اساسی است، لیکن قانون اعطاء حق نمی کند، بلکه حقی را که به صورت طبیعی وجود داشته را تضمین می نماید. بنابراین شهروند هر جامعه، حتی اگر از اتباع آن کشور هم نباشد، از این حق برخوردار است. همچنین برای برخورداری از این حق شرط سن خاصی مطرح نیست و هیچ کس را نمی توان از این حق را از خود سلب نماید، زیرا سلب آن با از دست دادن گوهر وجودی آدمی ملازمه دارد. با این حال باید عنوان کرد که با اینکه اعلامیه ی جهانی حقوق بشر و م یثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی، از حقوق، آزادی ها و حیثیت دیگران حمایت می کنند، ولی مانع محدودیت نامشروع و غ یرمنطقی بر آزادی بیان می شوند و در همه ی شرایط، اصل را بر آزادی و استثناء را بر محدودیت می گذارند.