بررسی اثرات زیست محیطی سکونتگاه های پیرامونی مناطق کلانشهری در کلانشهر مشهد

افزایش سطح شهرها و رشد شهرنشینی و بروز مسائل در رابطه با عدم کفایت و تناسب برنامه ریزان با توان محیطی، منجر بهبحران های زیست محیطی شده است و محدوده های شهری در مدت کوتاهی به چندین برابر وسعت اولیه خود رسیده و یاتوسعه آنها در قطعاتی مجزا، بدون برنامه ریزی، جسته و گریخته بوده است و باعث الگوی گسترش شهر شده است و به موازاتاین الگوی گسترش شهری، اراضی کشاورزان پیرامون با تغییر کاربری مواجه شدهاند. شهرهای بزرگ یا کلانشهرها در جوامعبیشتر و کمتر توسعه یافته، به منظور بهره مندی از صرفه های ناشی از مقیاس تشکیل شده و در پی آن، با ایجاد پیوندهایفضایی- کارکردی با حوزه های پیرامون، منطقه ای کلانشهری شکل می گیرند. این در حالی است که افزایش تمرکز و تشدیدفعالیت های (مسکونی و غیرمسکونی) در این مناطق کلانشهری، همواره رابطه مستقیمی با افزایش صرفه های ناشی از مقیاسندارد و آستانه های جمعیتی و اکولوژیکی، ظرفیت تمرکز و میزان گسترش آنها را تعیین میکنند. شهر مشهد هم مانند سایرشهرها در طول دهه های اخیر رشدی نامتوازن و به شکلی پراکنده داشته است، به صورتی که این رشد منجر به آثار زیستمحیطی مخربی مانند از بین رفتن اراضی کشاورزی مرغوب شده است. یکی از راهکارها برای جلوگیری از گسترش شهری،پیوستن شهرهای پیرامونی به کلانشهر است. هدف از این پژوهش در وهله اول شناسایی مشکلات زیست محیطی پیرامونی بهشهر مشهد می باشد. نتایج پژوهش نشان دادند که بیشترین تمرکز این سکونتگاه ها همواره در شمال، شمال غرب و غربمحدوده این کلانشهر بوده است. شکل گیری سکونتگاه های جدید و گسترش آنها در سالهای قبل، عمدت ا در حاشیه کشفرودو حد فاصل جاده قدیم قوچان صورت گرفته و تراکم آبادی ها در محدوده حد فاصل محدوده های منفصل شهری قرقی و توستا شهر مشهد، یک پهنه یکپارچه و منسجم سکونتگاهی را تشکیل داده است.