اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر رویکرد وجودی بر میزان انعطاف پذیری روانشناختی زنان مطلقه

پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر رویکرد وجودی بر میزان انعطاف پذیری روانشناختی زنان مطلقه انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان مطلقه مراجعه کننده به مرکز مشاوره خانواده شهر بندرعباس در سال ۱۴۰۰ بود، بهصورت نمونه گیری در دسترس ۳۰ نفر داوطلبانه،طبق ملاک های ورودی پژوهش انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل(هر گروه ۱۵ نفر) گمارده شدند و پیش آزمون از هر دو گرفته شد.سپس گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت آموزش گروهی رویکرد وجودی قرار گرفت،ولی گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد.سپس از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) و پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر((۱۹۹۱ بود. داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری و تک متغیری در نرم افزار آماری SPSS-۲۶ تحلیل شد. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس نشان داد که میانگین نمرات پس آزمون انعطاف پذیری روانشناختی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل افزایش یافته است .(P≤۰/۰۰۱) بنابراین میتوان نتیجه گرفت که آموزش گروهی مبتنی بر رویکرد وجودی روش موثر برای ارتقای انعطاف پذیری روانشناختی در زنان مطلقه است.