جایگاه شاه و ملت در زمان جنگ جهانی دوم در شعر ملک الشعراء بهار

با روی کار آمدن رضا شاه که با شعار ناسیونالیسم ملی و پاسداشت ارزش های باستانی سعی داشت بعد از گذار مردم از تجربه مشروطیتروحیه شاه دوستی و شاه پرستی را در بین آنان قوت بخشد، انتظار آن می رفت که اتحاد شاه و ملت اتحادی مستحکم باشد و حتیروشنفکرانی مانند ملک الشعرا بهار به ستایش قدرت رضا شاه پرداختند اما با شروع جنگ جهانی دوم و اشغال ایران توسط متفقین، شاه،ملت و کشور خودرا رها کرد. این جنگ برای مردم ایران مانند جنگ جهانی اول سختیها و مشکلات بیشماری به بار آورد؛ عدم امنیت،گرانی، تورم تنهاگوشه ای از مشکلات مردمی بود که قرار بود حضور متفقین را برای مدتی طولانی در کشور تحمل کنند و بازتاب آن راهم در متون تاریخی و هم در متون ادبی می توان دید. این پژوهش بر آن است تا با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به جایگاه شاه ومردم در دیوان شعر ملک الشعراء بپردازد. دستاوردهای این پژوهش نشان می دهد که علی رغم رویکرد مشروطه خواهی و مردم گراییمحمدتقی بهاردیوان شعر او کمتر به مردم پرداخته است و او بیشتر به یک شاعر سیاسی نزدیک شده است تا به یک شاعر اجتماعی