جاوانگی فرم بناهای سنتی از منظر الگوهای ماندگار کریستوفر الکساندر

با تدقیق در فرم بناها در اعصار و مکانهای مختلف شاهد این امر هستیم که خطوط واحد و مشابهی در آثار معماری سنتی وجود دارد که بیانگر خاستگاه های فکری-تجربی مشترک بین آنها است. این نگاشته بر آن است که دایره مرسوم مولفه های شکلی و علل ساخت بناها که معمولا از منظر نیازهای جسمی مورد بررسی قرار میگیرد را گسترش داده و نشان دهد نگاه انسان انگارانه معماران در طرح و تولید این هنر بی تاثیر نبوده است. هدف پژوهش، درک ماهیت الگوهای ماندگار معماری، از طریق بررسی همبستگی و میزان ارتباط میان الگوهای معماری با نیازهای فرازمانBمکان انسانی است. این مقاله به روش توصیفیBتحلیلی و با گرداوری اسناد و مدارک کتابخانهای و اینترنتی، به ارزیابی تشابه الگوی بنا و کالبد انسان از منظر انسان انگاری اقدام نموده است. بدین منظور، در گام اول ابتدا معیار ماندگاری فرمهای فرا زمانی و مکانی مشخص شده و در گام دوم با داشتن رویکرد روان پویایی، دیدگاه انسانانگارانه به عنوان کهنالگوی غالب جمعی که نقش موثری در شکل فرمی بناها داشته، معرفی شده و ارا و نظرات و همچنین شواهد و مدارک موجود مورد ارزیابی واقع شده است. یافته های تحقیق بر این دلالت دارد که شباهتهای معنیداری بین کالبد انسان و الگوهای شکلی بناهای سنتی وجود دارد. تداوم این فرمها در اعصار و مکان های مختلف ریشه در تمایلات زیباییشناسی مشترک و منشعب از ناخوداگاه جمعی مردمان دارد که منجر به شباهت-های شکلی کالبد انسان و معماری گردیده است. علم به این امر میتواند در ارائه طراحیهای مطلوب و ماندگار هنری مثمر ثمر واقع گردد.