مفاهیم عرفانی در اشعار سید عمادالدین نسیمی

سید عمادالدین نسیمی از شاعران عارف و صوفی قرن هشتم هجری قمری و از فرقه حروفیه است . نسیمی پس از نعیمی که در راس فرقه حروفیه قرار داشت ، مشهورترین و پرکارترین فرد این فرقه به شمار می رفت و از این حیث مسئولیت شگرفی از نظر هدایت و نفوذ داشت . اگر سبک را پرتکرارترین ویژگی هر اثر بدانیم و آن را به سبک آن دوره و عصر تعمیم دهیم ، نسیمی را شاعری نمی دانند که ویژگی های منحصر به فردی داشته باشد. اما از نظر کاربرد و بسامد صفات عرفانی در شعر، از شاعران نامدار پارسی گوی است . او با تبیین و تشریح اندیشه های خود از طریق شعر و نظم ، درحقیقت به ادبیات متعهد روی آورده و مانند بسیاری از شاعران دیگر، نظرات خود را با شعر خود بیان و فریاد زده است . شعر فارسی او سرشار از مفاهیم و اصطلاحاتی است که عرفان اسلامی به ویژه شعر حافظ ، مولوی و سعدی و نیز اندیشه های عرفان نظری از جمله ابن عربی را به ذهن متبادر می کند. نسیمی به لطف شعر شاعران گذشته که در مواردی صدای خود را بلند کرده است در واقع پیرو عرفای اسلامی است . بیشتر سخنان او نور خداوند را در زمین منعکس و تجلی می بخشد و درباره وحدت وجود بحث می کند.