اهمیت بررسی هم گرایی ادبیات تطبیقی و نقد ادبی

ادبیات تطبیقی از بدو تولد در قرن نوزدهم تا دهه ی شصت قرن بیستم ، تحت سیطره ی مکتب اثبات گرای فرانسوی بود که ادبیات تطبیقی را بخشی از تاریخ ادبیات می دانست . در سال ۱۹۵۸م، رنه ولک - نظریه پرداز، مورخ نقد ادبی و استاد ادبیات تطبیقی دانشگاه ییل - با انتشار مقاله ی »بحران ادبیات تطبیقی »به مخالفت با مکتب فرانسوی پرداخت و جریان نوینی را در مطالعات ادبیات تطبیقی بنیاد نهاد. ولک با تالیف کتاب هفت جلدی تاریخ نقد جدید در زمره ی پیشگامان نقد نو به شمار می آید. او معتقد است ادبیات پدیده ای جهانی ، و ادبیات تطبیقی مطالعه ی ادبیات در فراسوی مرزهای ملی و زبانی است . به نظر او، ادبیات تطبیقی همان ادبیات است و بس ، بدون هیچ صفت محدود کننده ای .برای پژوهش ادبی به ملاک هایی برای داوری و ارزش یابی نیاز داریم . به بیان دیگر، هر ارزش یابی اساسا عملی انتقادی است . به این ترتیب ، هیچ پژوهش ادبی بدون نقد امکان پذیر نیست . بر اساس سخنان ولک ، مکتبی جدید در ادبیات تطبیقی شکل گرفت که آموزش نظریه و نقد ادبی را سرلوحه ی کار خود قرار داددر. بخش پایانی شمه ای از فعالیت های گروه ادبیات تطبیقی فرهنگستان زبان و ادب فارسی را خواهیم گفت و اولین شماره ی ویژه نامه ی ادبیات تطبیقی را به اختصارمعرفی خواهیم کرد.