بررسی رابطه دورکاری با بهزیستی کارکنان با تعدیلگری ویژگی های شخصیتی

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رابطه دورکاری با بهزیستی کارکنان با متغیر تعدیلگر ویژگی های شخصیتی است. روش پژوهش حاضر از نظر فلسفه پژوهش پارادایم اثبات گرایی، از نظر جهت گیری پژوهش کاربردی، از نظر صبغه پژوهش کمی، از نظر هدف پژوهش توصیفی و افق این پژوهش مقطعی است. جامعه مورد مطالعه کارکنان دانشگاه تهران در تابستان، پاییز و زمستان ۱۴۰۰ است. حجم نمونه مطالعه با توجه به جامعه مورد مطالعه (۱۲۰۰ نفر)، ۲۹۱ نفر است و حجم نمونه بوسیله فرمول کوکران استخراج شده است. داده ها از دو روش کتابخانه ای و میدانی (پرسشنامه) جمع آوری و تحلیل آن با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل معادلات ساختاری و از طریق نرم افزارهای SPSS نسخه ۲۶ و SmartPLS نسخه ۳ انجام شده است. طبق نتایج بدست آمده ویژگی های شخصیتی توانست نقش تعدیلگر را در رابطه بهزیستی کارکنان و دورکاری ایفا کند. همچنین روان آزردگی، برونگرایی و باوجدانبودن رابطه دورکاری و بهزیستی کارکنان را تعدیل کرد اما موافق بودن و گشودگی به تجربه نتوانستند در نقش تعدیلگر ظاهر شوند. با توجه به آنکه در ابتدای همه گیری، دورکاری به صورت کامل اتفاق نیفتاد و کارمندان چند روز از هفته را تعطیل بودند؛ این موضوع موجب افزایش میزان اوقات فراغت شد.