خشونت و تنبیه در آموزش و پرورش

آموزش و پرورش ایران فاقد یک تئوری منسجم تربیتی است. در آموزش و پرورش ما عناصر نو و کهن به نحو شگفت انگیزی بههمزیستی خود ادامه می دهند. سلیقه مدیران و مربیان و معلمان تعیین کننده رفتار آنها است. در حالی که نظام آموزشی مابسیاری از مفاهیم مدرن تربیتی را پذیرفته اما همچنان نظام سنتی مورد ستایش قرار می گیرد. بسیاری از مقامات سیاسی ونظریه پردازان دولتی، نظام تعلیم و تربیت مدرن را اساسا پدیده یی غربی و استعماری می دانند و در فکر بازگشت به نظامآموزشی ماقبل مدرن هستند. چنین بازگشتی عملا امکان پذیر نیست، اما نتیجه چنین تفکری تنها بلاتکلیفی نظام آموزشیکشور است. در گزینش معلمان بر احراز صلاحیت های عقیدتی و سیاسی داوطلبان بسیار تاکید می شود، اما صلاحیت هایحرفه یی شغل معلمی چندان مورد توجه گزینشگران نیست. به همین دلیل معلمان در مورد مسائل تربیتی دارای دیدگاه هایبسیار متفاوت و شخصی هستند. کسانی که نظام مدرن آموزشی را رد می کنند و خواستار بازگشت به نظام آموزشی سنتیهستند با این پارادوکس مواجهند که نمی توانند خشونت ورزی علیه کودکان را محکوم کنند، چون یکی از عناصر آموزشسنتی اعمال خشونت و تنبیه بدنی کودکان است. اما در دنیای امروز قادر به دفاع از اعمال خشونت علیه کودکان نیستند. دراین مقاله به بررسی تنبیه و خشونت در آموزش و پرورش پرداخته شده است