اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رضایت زناشویی زوجین متقاضی طلاق

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رضایت زناشویی زوجین متقاضی طلاق بوده است. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه کنترل است. جامعه آماری زوجین متقاضی طلاق مراجعه کننده به مراکز مشاوره ای شهر تهران در سال ۱۴۰۱ بودند. روش نمونه گیری از نوع نمونه گیری در دسترس و حجم نمونه ۳۰ نفر(۱۵ نفر گروه آزمایش و گروه ۱۵ نفر گروه گواه) انتخاب شد. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه رضایت زناشویی مورد استفاده قرارگرفت. آزمودنیهای گروه آزمایش به مدت ۸هفته، هر هفته در یک جلسه درمان ۹۰ دقیقه ای درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش را دریافت نموده اند و گروه کنترل مداخله خاصی را دریافت ننمودند. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بعد از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با توجه به میانگین متغیر رضایت زناشویی گروه آزمایش در پسآزمون نسبت به میانگین گروه کنترل، معنی دار بوده است. بنابراین درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رضایت زناشویی زوجین متقاضی طلاق تاثیر دارد.