از پراگماتیکس تا قصدیت جمعی (چگونه روش آوستین ، سرل را به قصدیت جمعی رساند)

در این مقاله سعی شده است تا استفاده سرل از روش آوستین در مسیر تبیین قصدیت جمعی که از آن در ارائه نظریه ساخت جهان اجتماعی خود بهره می برد مورد بررسی قرار گیرد. در این راستا پس از بیان اجمالی مسئله ، چگونگی مطرح شدن و اهمیت بررسی آن در مقدمه ، رویکرد آوستین به زبان عادی و تفاوت اساسی او با سایر فیلسوفان زبان عادی مورد بررسی قرار گرفته است . سپس نظریه کنش های گفتاری آوستین به عنوان محور اصلی پراگماتیسم آوستینی مطرح و به نظریه سیاسی - اخلاقی آوستین درباره ساخت جهان اشاره شده است . سپس نقدهای سرل و تلاش او برای نظم دهی به نظریه کنش های گفتاری آوستین مطرح و نقدهای سرل به رویکرد آوستین و دیگر فیلسوفان کلاسیک زبان عادی بیان شده است . در ادامه تمایز مورد استفاده سرل میان واقعیات بیرحمانه و واقعیات نهادی به کوتاهی توضیح داده می شود. سرل در مسیر تبیین فلسفه زبان خود مفهوم معنای گوینده را از گریس که شاخه متفاوتی از پراگماتیسم زبانی در قیاس با آوستین را نمایندگی می کند وام گرفته و با امتزاج این مفهوم با نظریات آوستین یکی از محوری ترین بخش های فلسفه خویش یعنی قصدیت را پرورش می دهد که در ادامه بحث مورد بررسی قرار گرفته شده است . سرل با آغاز بحث قصدیت از فلسفه زبان فاصله گرفته و کار را در لایه زیرین تری یعنی فلسفه ذهن در پیش می گیرد. سرل مفهوم قصدیت را به دو دسته قصدیت پیشین و قصدیت در عمل تفکیک کرده و با تکیه بر آنچه در پیش اشاره شده است به قصدیت جمعی می رسد. او با شروع از آوستین و مفاهیمی چون قصدیت جمعی ، قصدیت در عمل و واقعیات نهادی به ارائه نظریه ساخت جهان اجتماعی و فلسفه جامعه می رسد که آن را پاسخی برای پرسش اساسی و محور پروژه فلسفی خویش می داند.