اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی و خودشفقتی در مادران دارای کودکان ناتوان ذهنی

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی و خودشفقتی در مادران دارای کودکان ناتوان ذهنی شهر ایلام در سال ۱۴۰۱ انجام شد.پژوهش با استفاده از طرح نیمه آزمایشی گروه کنترل نامعادل انجام گرفت. از بین مادران با کودک ناتوان هوشی شهر کرمانشاه ۴۰ نفر به روش در دسترس انتخاب؛ و به تصادف در دو گروه ۲۰ نفره آزمایش و کنترل جایگزین شد. داده ها با مقیاس تحمل پریشانی سیمونز و گاهر((۲۰۰۵ و خودشفقتی(نف) جمع آوری شد. ابتدا آزمودنی های هر دو گروه در پیش آزمون به ابزارهای مذکور پاسخ دادند. پس ازآن گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه۹۰ ساعتی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کرد،اما گروه کنترل این درمان را دریافت نکرد. در پایان جلسات درمان، هر دو گروه آزمایش و کنترل به ابزارهای گردآوری داده ها پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها از آزمون آمارتوصیفی میانگین و انحراف معیار و آمار استنباطی تحلیل کوواریانس استفاده شده است. یافته ها حاکی از آن است که بین تحمل پریشانی ،خودشفقت ورزی تفاوت معناداری در سطح ۰/۰۰۱ وجود دارد و همچنین تفاوت بین پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با توجه به تحلیل واریانس بدست آمده معنادار در سطح ۰/۰۰۱ می باشد. ، اما تفاوت معناداری بین (پس آزمون و پیگیری) مشاهده نگردید، که نشان دهنده ی ثبات درمانی می باشد و تغییر محسوسی وجود ندارد و درمان پایدار است با توجه به یافته ها می توان نتیجه گرفت که ازآنجا که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی و خود شفقتی تاثیر دارد، پیشنهاد می شود برای درمان مادران با کودکان کم توان ذهنی از آن استفاده شود.