تولد هنر حماسی در معماری رنسانس فرانسه

هر کسی که از قلعه ها (شاتو)ی دره لوآر ( Loire Valley ) در فرانسه دیدن کرده باشد به شما خواهد گفت که نه تنها معماری آنها بسیار حماسی است، و به خاطر درهای باشکوه، نماهای ظاهری باجزییات و پیچیده، و برجسته کاری های تزیینیشان ما را به یاد شکوهی می اندازند که از مقبره ها و طاق های پیروزی عهد عتیق سراغ داریم، بلکه نقاشی ها، آبرنگ های دیواری و مجسمه هایی که در خود دارند اغلب خدایان و قهرمانان آشنای ادبیات حماسی کلاسیک- از آشیل تا آفرودیت تا زفیروس و زئوس- را به تصویر می کشند . با آغاز قرن شانزدهم، قهرمانان و فضای داستان های حماسی (و به طور کلی اسطوره شناسی) ظهور پیدا کرد، دلایلی که سبب شد، نگارنده این موضوع را برای مقاله برگزیند، از یک طرف، اسطوره شناسی به طور عام، و ادبیات حماسی به طور خاص، در هنر رنسانس به وضوح در همه جا حضور داشتند؛ و بازدیدکنندگان امروزی هنوز هم می توانند این حس را به سادگی با قدم زدن در آن قصرهایی که از آتش سوزی های گاه و بیگاه و انقلاب فرانسه جان سالم به در برده اند دریافت کنند. اما، از طرف دیگر، بسیاری از اشعار حماسی فرانسوی که در این دوره خلق شده اند، اغلب اوقات به شکلی از مدل های کلاسیک خود الهام گرفته اند، کلاسیک هایی که برای همه به جز تعداد اندکی انسان متخصص فراموش شده بودند.و در پی پرسش، چه شد که بازدیدکنندگان به سمت قلعه های دره لوآر و لوور و دیگر موزه ها هجوم بردند تا هنر حماسی که در دوره رنسانس فرانسه خلق شده بود را تماشا کنند، اما همچنان اندکی از آنها ادبیات حماسی معاصر را برداشته و خواندند که بدون آنها جانبداری واضح از حماسه در هنر یا عجیب و غریب انگاشته می شد، و نکته مهمتر اینکه آیا نباید علاقمندی به هنر حماسی در هنرهای خواهر (شعر و نقاشی) معادل هایی مستقیم در تولید ادبیات معاصر می داشت؟