تحلیل و ارزیابی شاخصهای حکمروایی خوب شهری (مطالعه موردی کلانشهر شیراز)

حکمروایی خوب شهری به معنی مشارکت همزمان و همراه مردم، نهادهای محلی و سازمانهای دولتی و غیردولتی به عنوان بازیگران توسعه شهری استفاده میشود. در نگرش جدید به مدیریت شهری، ایجاد سازمانهای محلی، افقی و فرابخشی به منظور رسیدن به اهداف توسعه پایدار و جامعه مدنی و نیز تقسیم وظایف بین حکومتهای مرکزی و محلی و صلاحیتدار کردن شهروندان از اصول اساسی محسوب میشوند که با نظام اداری مرکزی، عمومی و بخشی مغایرت دارد. هدف پژوهش پیشرو سنجش شاخصهای حکمروایی خوب شهری در کلانشهر شیراز با استفاده از آزمونهای آماری است. روش پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی است و اطلاعات مورد نیاز تحقیق بر اساس شیوه کتابخانهای و میدانی گردآوری گردیده است. محدوده پژوهش کلانشهر شیراز میباشد. جامعه آماری خانوار ساکن شهر شیراز است که با استفاده از فرمول کوکران حجم نمونه ۳۷۵ نفر سرپرست خانوار است که به روش تصادفی ساده انتخاب شده اند. نتایج پژوهش حاضر نشان میدهد که شاخصهای حکمروایی خوب شهری در کلانشهر شیراز کمتر از حد متوسط (میانگین در طیف لیکرت عدد ۳ لحاظ شده) است، لذا نگاه ویژه مسئولان و مدیران شهری را جهت اصلاح سیاستگذاری وضع موجود و حرکت به سمت شاخصهای حکمروایی مطلوب شهری میطلبد.