جایگاه فقه در مطالعات انسانی و کارآزمایی های بالینی

فقه و علوم پزشکی تا چندی پیش در محافل علمی و تحصیلی مسلمانان، همزمان و در کنار هم تدریس می شدند و با هم مورد اقبال و توجه دانش پژوهان مسلمان قرار می گرفتند و همچنین بسیاری از دانشمندان اسلامی به فراگیری این دو دانش اهتمام داشتند و جالب اینکه از میان همه رشته های علوم طبیعی تنها دانش پزشکی است که به شخصیت های طراز اول دینی و کسانی که احکام فقهی از سرچشمه وجودشان جوشیده یعنی پیامبر اکرم (ص) و ائمه معصومین (ع) منسوب شده و مجموعه ای از سخنان و توصیه ها و یا سیره ی عملی آنان که به نحوی با سلامت و بهداشت جشم مرتبط است، تحت عناوینی همچون طب النبی (ص)، طب الئمه (ع) و طب الصادق (ع) و ... اصولا بخشی از احکام فقهی ما در واقع دستورالمعل های پزشکی هستند که با هدف تامین سلامت جسمانی و روانی انسان ها وضع و صادر گردیده است. در نتیجه موضوع طب و محور مسائل آن، بدن انسان و هرآنچه تاثیر گذار بر آن از نظر سلامت و بیماری است. که این خود بخشی از موضوعاتی است که در دانش فقه به آن پرداخته شده است و با توجه به آنکه از موضوع پژوهش مشخص می باشد، پس از قواعد فقهی مرتبط با بحث و بیان ویژگی های هر یک، به ارتباط آنها با موضوع پرداخته شده است.