اقرار به نسب در حقوق مدنی ایران

مسائلی که در این بحث و تحت عنوان اقرار به نسب در حقوق مدنی ایران و مذاهب اهل سنت بررسی می شود عمدتا در خصوص کلیات اقرار، تعاریف و مفاهیم هر یک از عناصر تشکیل دهنده آن، مفهوم نسب و انواع آن، آثار و خصوصیات اقرار به نسب در فقه امامیه و مذاهب اهل سنت و قانون مدنی ایران خواهد بود. هدف از ارائه تحقیق در این باب بررسی مسائلی است که در قانون مدنی ایران و همچنین کتب فقهی کمتر اشاراتی به آن شده است چراکه در قانون مدنی ما این موضوع در ماده ۱۲۷۳ مورد توجه قرار داده شده بدین شرح که «اقرار به نسب در صورتی صحیح است که اولا تحقق نسبت بر حسب عادت و قانون ممکن باشد، ثانیا کسی که به نسب او اقرار شده است تصدیق کند، مگر در مورد صغیری که اقرار به فرزندی او شده به شرط آنکه منازعی در بین نباشد» حال با دقت در مفاد ماده مذکور این نتیجه حاصل میشود که پارهای مسائل که با این بحث ارتباط دارند مدنظر قرار نگرفته ودرعمل جای توضیح و تفسیر پیدا می کنند که باید با استناد به منابع و فتاوی معتبر فقهی راه حلی را در این خصوص جست برای مثال میتوان از موضوعاتی نظیر اقرار به فرزندی مجنون، اقرار به همسری، اقرار به فرزندی طفل مورد ملاعنه و غیره نام برد که سعی میشود که با تجزیهوتحلیل نظری و با استفاده از کتب و مقالات حقوقی در حد امکان مسائل را بررسی نمود و نتایجی را از این مباحث بدست آورد و آن اینکه حیطه آثار اقرار را فقط محدود به مقر و در صورت تصدیق (مقرله) کنیم و به هیچ وجه آثار آن را بر دیگران تحمیل نکنیم.