مبانی و محدودیت های حاکم بر آزادی بیان در حقوق داخلی ایران و اسناد بین المللی

حق آزادی بیان یکی از حقوق اساسی و بنیادین بشری به حساب می آید . این حق از زمان خلقت انسان وجود داشته و تا پا یان حیاتانسان و روزمحشر نیز باقی خواهد بود. درمورد محدودیت هایی که در قانون اساسی بیان شده است بایدگفت که برخی از اینمحدودیت ها به حکم عقل در قانون اساسی گنجانده شده و این چنین محدودیت هایی مورد پذیرش نظام های حقوقی سایر کشورهانیز می باشد. به عنوان نمونه «استقلال کشور» برای همه حکومت ها مهم است و هیچ چیز نباید آن را مخدوش کند. بنابراین آزادی های عمومی نمی تواند آن چنان بی قید باشد که خدشه ای به استقلال کشور وارد کند و این یک مساله عقلی در امرحکمرانی است. قانون اساسی جمهور ی اسلامی ایران نیز محدودیت هایی با عنوان حفظ استقلال، آزادی، وحدت ملی، اساس نظامو تمامیت ارضی، رعایت حقو ق دیگران، مصالح عمومی و حقوق عمومی را با این مبنا پذیرفته و درقانون اساسی خود آورده است.این حق در اسناد بین المللی از جمله اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثا ق حقوق مدنی و سیاسی مورد تصریح قرار گرفته اما حقوقبین الملل نیز علاوه برآن که استانداردهای محدودسازی آزادی بیان درحقوق داخلی را در میثا ق تشریح می کند، خود نیز محدودیتهایی از جمله ترغیب به جرایم بین المللی، نقض حقوق دیگر شهروندان،توهین به ادیان و... را برای آزادی بیان بر می شمارد.ایننوشتاردر پی شناخت محدودیت های آزادی بیان در حقوق ایران واسناد بین الملل است که در ادامه به آن می پردازیم.