تبیین دستور زبان طراحی شهری در تجارب ایرانی و جهانی

زبان یکی از مهمترین روش ها و ابزارها در تعامل انسان ها و محیط در حوزه های مختلف بوده است. در حوزه معماری وشهرسازی می تواند دارای واژگان دستور زبان و قواعد و مفاهیمی مربوط به مولفه های مختلف باشد.این قواعد و دستورزبان شهرس ازی حاوی تجارب و الگوها و روش هایی در خلق فضا و توده و آفرینش مکان های عمومی و خصوصی و بهطور کلی بافت شهری است که با پشتوانه ای از فرهنگ و اقلیم و فناوری های ساخت و ساز در طول زمان ایجاد شدهاست. اهمیت بازشناسی دستور زبان در بافت های تاریخی ایرانی و جهانی از آنجایی حائز اهمیت است که این بافت هادار ای ارزش های معماری، فرهنگی، اجتماعی، منظر شهری،توده و فضا و غیره است که در طول دوره های مختلفتاریخی به ارث رسیده است. عدم توجه به این دستور زبان در ساخت و سازهای جدید یا برنامه های توسعه اخیر میتواند منجر به تضعیف هویت و برو ز مشکلات مختلف اقلیمی، فضایی، کالبدی و عملکردی شود. لذا در این پژوهشبازخوانی زبان طراحی شهری را با هدف شناخت مولفه ها ، معنای و مفاهیم نهفته در پس کالبد متفاوت طراحی شهری وهمچنین بررسی تجارب زبان طراحی شهری در ایران و جهان مورد بررسی قرار داده است. اتخاذ رویکرد زبان شناسی اینامکان را فراهم می آورد که هم کلیت موضوع مورد مطالعه به طور یکجا در نظر گرفته شود و هم اجزای موضوع شناساییشوند و هم روابط موجود بین اجزا به روش نظام مند بررسی و تحلیل شوند. هدف این مقاله، دستیابی به یک ساختار وفرآیند منطقی در تهیه دستور زبان طراحی شهری می باشد. در این مقاله نخست مفهوم دستور زبان و چگونگی کاربردمفاهیم زبان شناسی در شهرسازی و تجارب جهانی و ایرانی استفاده از آن مورد بررسی قرار گرفته است که در انتخابنمون ههای موردی خارجی، تلاش شد تا طیف گسترده ای از مقیاس های سند در نظر گرفته شود.