بررسی ارتباط بین استرس شغلی با رضایت شغلی در بین ماماهای شاغل در زایشگاه های شهر اصفهان

مقدمه: استرس شغلی یکی از عوامل مهم ایجاد عوارض جسمی و روانی و همچنین نارضایتی شغلی در ماماها و در نتیجه کاهش کیفیت خدمات ارایه شده می باشد. از آنجا که سلامت جسمی و روحی ماما به طور مستقیم و غیرمستقیم می تواند روی سلامت مادران و نوزادان تاثیر بگذارد، این مطالعه به منظور بررسی رابطه بین استرس شغلی و رضایت مندی شغلی ماماهای شاغل در بخش زایشگاه صورت گرفت. روش ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی می باشد .جامعه پژوهش شامل ۱۰۶ مامای شاغل در زایشگاه های شهر اصفهان است. روش جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه بود و داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۰ و آزمون های آماری توصیفی و استنباطی (آنالیز واریانس یک طرفه، همبستگی پیرسون و اسپیرمن و آزمون t مستقل) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که میانگین نمره استرس شغلی ماماها ۸/۲۵ ± ۴۱ از نمره ۱۰۰ و میانگین نمره رضایت شغلی آنها ۴۳/۱۶± ۷۵/۴۴ می باشد. آزمون آماری ضریب همبستگی پیرسون ارتباط معناداری بین استرس شغلی و رضایت مندی شغلی ماماها نشان داد (۰۰۱/۰>P و ۸۰۶/۰-=r ). همچنین بین میزان استرس شغلی و جنبه های مختلف رضایت شغلی نیز رابطه معنادار وجود دارد (۰۵/>P). در این مطالعه بین استرس شغلی و رضایت کلی شغلی با مشخصات فردی مثل سن و وضعیت تاهل و میزان سابقه کاری و میزان تحصیلات رابطه معنادار وجود نداشت، در صورتی که بین استرس شغلی و رضایت کلی شغلی با میزان حقوق و مزایا و وضعیت استخدامی رابطه معنادار دیده شد (۰۵/۰>P). نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش پیشنهاد می شود که مدیران برنامه ریزی سازمان های بهداشتی درمانی با به کارگیری استراتژی هایی به منظور کاهش میزان استرس و پیشگیری از آثار روانی و جسمانی آن بر شاغلین حرفه مامایی و در نتیجه افزایش میزان رضایتمندی شغلی آنها اقدام کنند که این می تواند گامی در جهت افزایش بهره وری سازمان های بهداشتی درمانی و همچنین کیفیت خدمات ارایه شده به دو قشر آسیب پذیر جامعه یعنی مادران و نوزادان باشد.