از ملی گرایی فردوسی تا فراملی گرایی مولوی

حفظ هویت ملی سنگ­بنای دست­یابی به هویت انسانی است که برای تقویت خودباوری و اعتماد به نفس در مقابل بیگانگان کاملا ضروری به نظر می­ رسد. ولی با فرض حذف هر نوع سلطه ­جویی و حرکت به سوی هویتی فراملی هویت انسانی برتری می­ یابد. حماسه­ سرایی فردوسی با ترویج آزادمنشی، نیک­اندیشی، انعطاف ­پذیری هوشیارانه و دین­باوری، زمینه تعامل اندیشه­ ها را در پرتو هویت فرهنگی فراهم می­ کند. نگرش جهانی­ شدن هویت با ظهور اسلام آغاز می­ گردد و در قلمرو ادبیات با تاثیر پذیرفتن زبان فارسی از اندیشه­ های عرفانی استمرار می­ یابد. مولوی در اوج قله ادبیات عرفانی احیاگر هویت انسانی است. سیر تکوینی زبان و ادبیات فارسی از ملی­ گرایی فردوسی تا انسا­ن­ گرایی یا فراملی­ گرایی مولوی فتح­ الباب دست یافتن به هویت جهانی است.