مقایسه آسیب های عملکردی اندام فوقانی، کیفیت زندگی و سلامت عمومی نظامیان کاربر ایستگاههای تندرستی و نظامیان غیرورزشکار

اهداف: پژوهش حاضر با هدف، مقایسه آسیب های عملکردی اندام فوقانی، کیفیت زندگی و سلامت عمومی نظامیان کاربر ایستگاه های تندرستی و نظامیان غیرورزشکار با تاکید بر طبقه بندی آسیب های عملکردی اندام فوقانی انجام شد. روش ها: این مطالعه توصیفی- مقطعی در سال ۱۳۹۰ روی ۱۲۰ نفر مرد عضو رسمی ارگان نظامی کشور (شامل ۶۰ نفر کاربر ایستگاه تندرستی و ۶۰ نفر غیر ورزشکار) که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل چهار پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، کیفیت زندگی (SF-۳۶)، سلامت عمومی (GHQ-۲۸) و پرسشنامه بومی سازی شده آسیب های عملکردی اندام فوقانی (DASH-۳۸) بود. داده ها با نرم افزار SPSS۱۷ به کمک آزمون هایT آماری تحلیل و مقایسه شد. یافته ها: میانگین سنی در گروه ورزشکار و غیر ورزشکار به ترتیب ۱۱/۳±۲۲/۳۶ و ۰۳/۴±۸۱/۳۵ سال بود. میانگین وزن در گروه ورزشکار و غیرورزشکار به ترتیب ۴۱/۷±۷۴/۷۰ و ۹۵/۶±۲۹/۶۹ کیلوگرم بود. گروه نظامیان کاربر ایستگاه تندرستی نسبت به نظامیان غیر ورزشکار از کیفیت زندگی و سلامت عمومی بالاتری برخوردار بودند و میزان آسیب های عملکردی اندام فوقانی در نظامیان کاربر ایستگاه تندرستی به طور معنی داری پایین تر بود (p < ۰.۰۵). نتیجه گیری: استفاده از ایستگاه های تندرستی موجب افزایش کیفیت زندگی، سلامت عمومی و کاهش میزان آسیب های عملکردی اندام فوقانی در نظامیان می گردد. بنابراین گنجاندن تمرینات ورزشی در برنامه های روزمره نظامیان ضروری به نظر می رسد.