سیمای ستارگان ولایت و نبوت در آسمان منظوم ادب فارسی

از بدو پیدایش شعر فارسی. شاعران همواره کوشیده اند تا بر آستان امامان و دامان پاک ائمه اطهار چنگزده و از این سفره و خوان نعمت الهی که باعث سعادت دنیا و آخرت است. بی نسیب نباشند. با این تفکرکه سرودن یک بیت شعر در وصف هر امام و معصوم و پیامبری» باعث شفاعت شاعر در روز قیامتتوسط آن عزیزان خواهد شد شاعران» سعی نموده اند از این حوزه ارزشمند ادبی، نهایت استفاده را ببرندو گفتمان منظوم خویش رامزین و متبرک به این گونه ادبی نماینده که در بین خوانند گان از جایگاه ویژهای بر خوردار است. شاید بتوان گفت همه شاعران مشهور زبان فارسی در اشعار خود. ارادت خویش را بهاین بزرگان ولایت و امامت نمایه نموده اند. بسیاری از این شاعران دفتر شعر خود را پس از نام خدایتعالی با تفقد به این عزیزان آغاز کرده اند که بیانگر اهتمام آنان به این موضوع مهم است. این پژوهش کهبه روش توصیفی - تحلیلی و به شیوه کتابخانه ای انجام شده است. می پردازد به برخی از این اشعار ازشاعران ایرانی، و در پایان به این نتیجه می رسیم که اهتمام به این حوزه ادبی جزء لاینفکک شعر شاعرانمذ کور بوده است.