بررسی انتقادی نظریه های یادگیری از منظر کاربرد آن ها در عصر دیجیتال

نظریه های یادگیری رفتاری، در بنیاد، مبتنی بر رفتارهای شرطی سازی شکل گرفته اند؛ به گونه ای که فرد وقتی در رابطه با مسئله ویژه ای پاسخ صحیح را یاد می گیرد؛ در مولجهه های بعدی با این مسئله، بدون تامل، همان رفتار یادگرفته شضده را پاسخ می دهد. بنیاد همه این نظریات (واتسون، ثرندایک، اسکینر و دیگران) در رابطه با یادگیری، مبتنی بر پژوهش های پاولف در رابطه با نظریه بازتابی وی بود که طی آن مجاورت یک محرک با محرک دیگر و اختصاص پاسخ و تکرار پاسخ ها، منجر به دگرگونی می گردد؛ که در نهایت موجب یادگیری می شود. نظریه های شناختی، بویژه از نیمه دوم قرن بیستم به اینسو، مورد توجه بیشتری قرار گرفتند؛ و سبب شکل گیری شاخه دیگری در روانشناسی، موسوم به روانشناسی شناختی گردید. استدلال مهم شناخت گرایان به تاسی از ویلهلم وونت با استفاده از روش درونگری با خود فکر می کنند و پاسخ سئوالات خویش را از طریق حافظه بصری پیدا می نمایند. نظریه ارتباط گرایی، یکی از معروفترین نظریه های مطرح یادگیری و آموزش در عصر دیجیتال است که توسط زیمنس و داونز ارائه اشده است. روش ارتباط گرایی، پارادایم جدید یادگیری در عصر دیجیتال است. چرا که استلزامات عصر جدید دیجیتال و بهره گیری از فنآوری های جدید در راستای یادگیری، سازماندهی نوینی را در چگونگی آموزش ها و یادگیری ها را می طلبد. روش ارتباط گرایی، پارادایم جدید یادگیری در عصر دیجیتال است. چرا که استلزامات عصر جدید دیجیتال و بهره گیری از فنآوری های جدید در راستای یادگیری، سازماندهی نوینی را در چگونگی آموزش ها و یادگیری ها را می طلبد. در نظر داونز، در طول تاریخ بشر، با سه نوع تولید دانش مواجه بوده ایم (کیفی-کمی - ارتباطی). دست اندرکاران نظام های آموزشی در طراحی منابع درسی و و برنامه ریزان نظام آموزشی بویژه برای نسل های متولدین سه دهه اخیر (نسل های بومی عصر دیجیتال یا انسان سایبر، بایستی موارد همسو و مترادف با امکانات و نیازهای این عصر دیجیتال، برنامه ریزی و عمل نمایند؛ تا از ایجاد تعارض در حداکثر میزان مورد انتظار پرهیز شود؛ و امکانات رشدی وتکاملی آنها بویژه در عرصه تسهیم دانش، تکمیل و مستفادی آنها از این موارد، کتناسب با نیازهای این عصر و نسل ها، فراهم آیند.