روانشناسی آموزش و یادگیری در عصر دیجیتال

دوره معاصر، عصر دیجیتال و عصر بارش طوفانی اطلاعات، عصر رایانه های پیوسته و هردم نوشونده و جدید است؛ این فرآیند رشدی در فنآوریهای ارتباطاتی از نیمه دوم قرن بیستم به اینسو، شروع شد و در ورود به هزاره سوم و قرن بیست و یکم، سبب تغییرات عمیقتری در سرتاسر دنیا گردید. بطوری که رایانه ها و ارتباطات جهانی، انسان هزاره سوم را قادر به ارتباط و انتقال داده های انبوه و بی پایان نموده است و داشتن مهارت دیجیتال کافی و به روز، پیش نیاز مبرم و اساسی مشارکت در تحصیل، کار و تدریس دوران معاصر است. به لحاظ تاریخ بشر، از منظر دیجیتال، می توان انسان ها را به دو دوره پیشا دیجیتال (پیشاسایبر) و پسا دیجیتال (پسا سایبر) تقسیم بندی نمود. دانش ها و فنآوری های برآمده از عصر دیجیتال، طی تجربه زیست مجازی، توانسته است انسان ها را از ساحت تک بعدی به ساحت های چند بعدی مورد استناد هربرت مارکوزه، با معنا و مفهوم تازه تری از زندگی بکشاند. شاخصه های عصر دیجیتال: سرعت، دامنه، نوآوری، تجربه محوری، داده محوری، پلتفرم محوری، الگوریتم محوری و اکوسیستم محوری هستند. نسل های جدید (کودکان و نوجوانان)، یعنی دانش آموزان دبستان و متوسطه اول و دوم، بومیان واقعی عصر دیجیتال هستند؛ چرا که تجربه زیستی آنها همزمان و مترادف با عصر دیجیتال شد. بومی عصر دیجیتال، کسی است که متولد عصر دیجیتال باشد؛ و در این راستات بلت ها، تلفن همراه، رایانهها و فنآوری های نوین دیجیتالی، عجین زندگی آنها و ابزارهای آموزشیشان گردیده اند. نظریه های نوین یادگیری در عصر دیجیتال، که یادگیرنده محور هستند نه معلم محور. دانش آموزان را به یاری سواد فناورانه، تولیدکننده دانش، آموزش می دهند و بار می آورند.