اقدام پژوهی: چگونه توانستم با حضوری شدن مدارس میزان حضور و مشارکت دانش آموزان را دربرنامه ها و فعالیت های پرورشی افزایش دهم ؟

با توجه به مشاهداتم در مهر ماه از وضعیت روحی دانش آموزان و میزان مشارکت آن ها در فعالیت ها و برنامه های پرورشی دریافتم که : اکثر دانش آموزان در برنامه آغازین مدرسه حضور ندارند . در برنامه های برگزار شده با جمعیت بالا در نماز خانه و محوطه مدرسه توانایی سازش و همکاری با همسالان خود را ندارند و مرتب از بودن در کنار هم شکایت می کنند . همچنین توانایی اجرای برنامه در حضور هم کلاسی ها و سایر دانش آموزان را ندارند و از اعتماد به نفس کمتری برخوردار هستند . در هفته دوم آبانماه پرسش نامه ای تهیه کردم و در اختیار دانش آموزان (پایه سوم ، چهارم ، پنجم و ششم ) قرار دادم و به این نتیجه دست یافتم که بیشتر آن ها با برنامه های پرورشی آشنایی ندارند ، قوانین و مقررات مدرسه را نمی دانند ، برنامه ها برایشان جذابیتی ندارد ، رابطه ی دوستانه ای بین آن ها و مربی پرورشی برقرار نیست ، از اعتماد به نفس پایینی برخوردار هستند ، کار گروهی را آموزش ندیده اند ، توانایی سازش با همسالان خود را ندارند و از مسولیت پذیری پایینی برخوردار هستند . همچنین مصاحبه ای با اولیا و همکاران فرهنگی خود داشتم که مهمترین دلیل عدم مشارکت دانش آموزان را : متنوع نبودن برنامه ها ، عدم آگاهی از برنامه ها و فعالیت ها ، پایین بودن اعتماد به نفس برای اجرای برنامه ها ، عدم استفاده از تشویق ، اهمیت ندادن برخی از اولیا به این برنامه ها ، بی نظمی های موجود در اجرای این برنامه ها ، ندادن مسولیت به دانش آموزان در اجرای این برنامه ها ، عدم توانایی در انجام کارگروهی و ناتوانایی در سازگاری با همسالان ، عدم شناخت استعدادهایشان ، کاهش خلاقیت در بین دانش آموزان و .... می دانستند . پس از تفسیر و تجزیه و تحلیل اطلاعات و مشورت با اعضای شورای مدرسه و انجمن اولیا و مربیان ،۱۹راه حل برای افزایش میزان مشارکت دانش آموزان در فعالیت ها و برنامه های پرورشی ارائه دادیم که در هفته دوم آبانماه اقدام به عملی کردن این راه حل ها نمودیم و در پایان اسفندماه نتیجه مطلوب مشاهده گردید و میزان مشارکت دانش آموزان در فعالیت ها و برنامه های پرورشی افزایش یافت .